Kathodische bescherming van betonstructuren: A bridge too far?

In de jaren ’60‐’70 was er een enorme toename van het betongebruik, wat geleid heeft tot een significante toename in het aantal gewapende beton‐ en brugconstructies. Indien een brugconstructie goed ontworpen, uitgevoerd, na-behandeld, periodiek geïnspecteerd en onderhouden wordt, conform de geldende normeringen, dan kan men uitgaan van een levensduur van minstens 50 jaar (klasse S4). Hapert het binnen de levensduur van de constructie op een van deze vlakken, dan kan er vroeger dan voorzien betonschade optreden. Eens de schade is vastgesteld dringt een herstel zich op om enerzijds de levensduur van de betonconstructie te verlengen (focus op technische duurzaamheid) en anderzijds om eventuele instabiliteit (focus op actueel draagvermogen) van de constructie te voorkomen. Daar waar in het verleden betonherstel vaak als een eerder esthetische kwestie werd beschouwd, heeft tijd en ervaring aangetoond dat een duurzame aanpak van het probleem essentieel is. Eén van de mogelijke technieken bij duurzaam betonherstel werkt volgens het principe van ‘kathodische bescherming’ (KB), een elektrochemische en levensduurverlengde techniek dat reeds lange tijd courant en succesvol wordt toegepast binnen de scheepvaart en bij de bescherming van ondergrondse leidingen en tanks. Bij chloride‐verontreiniging, wat de voornaamste reden van degradatie bij brugconstructies is, blijkt KB een zeer betrouwbare en levensduur verlengde hersteloptie te zijn.